عَهِدْنا إِلى‏ إِبْراهيمَ وَ إِسْماعيلَ أَنْ طَهِّرا بَيْتِيَ لِلطَّائِفينَ وَ الْعاكِفينَ وَ الرُّكَّعِ السُّجُودِ[1]

شرافت کعبه به خاطرانتصابش به خداست که فرموده بیتی پس مردم وقتی راهی آن می شوند مشرف به آن شریف می شوند

کعبه ای که از سنگ وگل است وقتی منتصب خدا می شود چنین حرمت وحیا پیدا می کند حال اگردلی منتصب به خداشود آن دل حرم خدا می شود همان طورکه امام صادق علیه السلام فرمودند:

القَلْبُ حَرَمُ اللهِ فَلا تُسْكِنْ فِي حَرَمِ الله غيَرَ الله

دل حرم خداست ، پس در حرم خدا، غير خدا را ساكن مكن[2]

ویا اگر عبدی به خدا نسبت داده شود می شود عبدالله فمن عبد الله عبّد الله له کل شی[3] می شود که اهل بیت مصداق بارز همین بسبت به خدا می باشند که اگر ماهم بخواهیم کسب شرافت کنیم بایدیا خود منتصب به خدا باشیم که کار افراد عادی نیست یا مشرف به این عزیزان شویم

گلی‌ خوش‌بوی‌ در حمام‌ روزی
رسید از دست‌ محبوبی‌ به‌ دستم‌

بدو گفتم‌ که‌ مشکی‌ یا عبیری
‌كه‌ از بوی‌ دل‌آویز تو مستم‌

بگفتا من‌ گِلی‌ ناچیز بودم
‌ولیكن‌ مدتی‌ با گُل‌ نشستم‌

کمال‌ هم‌نشین‌ در من‌ اثر کرد
وگرنه‌ من‌ همان‌ خاکم‌ که‌ هستم



[1] بقره 125

[2] . بحار الانوار، ج 70، ص 25

[3] بحار الانوار، ج 68، ص 184

+ نوشته شده در  پنجشنبه هفدهم فروردین ۱۳۹۶ساعت ۸:۳۳ ب.ظ  توسط محمد لطفی  |